Er is veel dat ons in de weg zit: we voelen ons niet voldoende gesteund door de organisatie, er is een groot verloop van collega’s en door ongelijkheid in cao’s, werken we niet allemaal onder dezelfde voorwaarden en voor hetzelfde salaris. Daarbij is het door vastgeroeste patronen lastig om het maatwerk dat we willen bieden, ook echt te kunnen bieden.

Wanneer het voor mij pijnlijk voelbaar werd
Voor mijzelf werd de impact van mijn eigen werkverdriet pijnlijk voelbaar toen een aantal fijne directe collega’s vertelden dat zij onze organisatie gaan verlaten. Het vlamde ook op in een gevecht met kaders en richtlijnen. Ik moet ze volgen ook al zijn ze totaal niet in het belang van een 12-jarig meisje dat ik begeleid. Ze kan voorlopig niet thuis wonen, terwijl zij wel heel hard een thuis nodig heeft omdat noodzakelijke hulpverlening anders stagneert. Ik voel werkverdriet als ik hoor waar mijn collega’s tegenaan lopen. Ik denk dat hoe wij ons voelen onlosmakelijk verbonden is aan randvoorwaarden. Voorwaarden waar de organisatie al langere tijd onvoldoende in voorziet.

Een Mount Everest aan weerstand
Als het woord werkplezier ter sprake komt, stuit dat op een Mount Everest aan weerstand. Want hoe durven we daarover te praten als er zoveel werkverdriet is en er aan zoveel randvoorwaarden nog niet is voldaan? Er moet echt nog veel gebeuren voor we kunnen praten over werkplezier. Ik begrijp het, maar wil ook niet lijdzaam toezien. Ik hou van mijn werk, ik krijg energie van de mensen waar ik dagelijks mee te maken heb, mijn cliënten en collega’s.

Ik wil lef hebben en eraan meewerken
Het bestuur toont lef door kenbaar te maken dat zij het werkverdriet ziet en wil aanpakken. Daarom wil ik het lef hebben om daaraan mee te werken en heb ik me aangemeld bij de projectgroep werkplezier. Wij gaan ons inzetten om het werkplezier binnen Triade Vitree terug te brengen. Ik heb het lef om de stem van mijn collega’s te laten horen, dat commitment ging ik aan toen ik besloot me aan te melden. Ik heb het lef om te zeggen wat er nodig is, tegen alle mensen die verandering in gang kunnen en durven zetten. Ik heb het lef om het belang van werkplezier te blijven verspreiden.

Hé! WIJ zijn de organisatie! Samen!
Wat je verstaat onder werkplezier is enorm persoonsafhankelijk. Daarom is het zo belangrijk met elkaar in gesprek te gaan en te onderzoeken wat er nodig is om weer met meer plezier te kunnen werken. Ik kan het niet alleen. We hebben elkaar nodig. Laten we stilstaan bij elkaars verhaal, herkennen en erkennen. Laten we verbinden en ervoor zorgen dat onze behoeften worden gezien. Laten we goed naar elkaar luisteren als er sprake is van werkverdriet. Maar laten we elkaar ook inspireren met werkplezier. Samen het lef hebben om concreet te maken wat we nodig hebben zodat we kunnen doen waar we goed in zijn: ons werk met de cliënten.

Dus pak die uitgestoken hand van het bestuur en management en help hen om écht te veranderen. En hé, dat zal met babystapjes gaan, maar iemand moet het lef hebben om ze te zetten. Ik grijp deze kans en nodig al mijn collega’s uit om mee te gaan op avontuur!

Meer weten

• Bekijk het blogoverzicht
• Bekijk de tools voor het bouwen aan een aantrekkelijke organisatie
• Bekijk het e-book ‘Hoe bouw je een aantrekkelijke organisatie?’