Met als gevolg aan twee kanten verwijt, onbegrip en teleurstelling. Hetzelfde was het geval bij Hans. Een teamleider in een zorgorganisatie die ik een paar jaar geleden begeleidde toen hij worstelde met zijn werk. Zijn directeur had het beste met hem voor en gaf hem allerlei adviezen, maar Hans kon daar niets mee.

‘Ik wil wel weer eens gelukkig zijn’, is het eerste wat hij tegen me zegt, met tranen in zijn ogen. Zijn directeur ziet al heel lang dat het mis ging. Hoe vaak zij wel niet heeft gezegd dat hij het kalmer aan moet doen, rust en ruimte nemen en zich niet zo druk moet maken over dat ene lastige teamlid. De directeur vindt dat de bal bij Hans ligt. ‘We werken hier met zelfsturende professionals. Ik verwacht dat zij goed voor zichzelf zorgen.’

Overspoeld door de waan van de dag
Hans wil heus wel goed voor zichzelf zorgen maar hoe? De waan van de dag geeft hem al heel lang veel stress. Hij stuurt twintig professionals aan. De werkdruk is al jaren hoog, net als het ziekteverzuim. Mensen zijn ontevreden en laten hem dat weten ook. Financieel heeft de organisatie het zwaar. Hierdoor zit de hand van de directeur op de knip. Wat mensen vroeger vanzelfsprekend konden regelen voor hun cliënten, mag niet meer. ‘De franjes ervan afhalen’, noemt de directeur dat. Dus klagen familieleden van de cliënten dat de zorg tekortschiet.

Bij tegenwind wordt wij en samen al snel wij en zij
Hans en zijn directeur staan lijnrecht tegenover elkaar. Dit gebeurt vaak. Het staat mooi in de visie, missie en kernwaarden. Dit is wie ‘wij’ zijn, zo werken ‘wij’ en dit is wat ‘wij’ willen. Bij mooi weer en windje mee wordt dat wij-gevoel echt wel gedeeld, maar bij onstuimig weer en tegenwind ineens veel minder. Dan gaat de top oplossingen bedenken waarmee de mensen op de werkvloer aan de slag moeten. Maar zonder hen te vragen: wat denken jullie dat er moet gebeuren? Wat kunnen jullie wel en niet en vooral: wat hebben jullie nodig? Met heel wat “Ja maar …” als gevolg. En zo wordt wij en samen al heel snel wij en zij.

Wij zijn oké, zij zijn niet oké
Beiden kijken totaal anders naar de situatie. De top kijkt vooral naar de hele organisatie en deelgebieden zoals financiën of personeelszaken. Zij zitten lekker dicht bij elkaar, kennen elkaar goed en maken makkelijk een praatje. Doordat ze de ernst van de problemen en de oplossingen, keer op keer met elkaar bespreken en bevestigen, worden deze ook steeds vanzelfsprekender. De collega’s op de werkvloer zitten in een heel andere situatie.  Het dagritme van hen wordt bepaald door de vragen, problemen en incidenten van hun cliënten, iedere dag, van de eerste tot de laatste minuut. En anders is er altijd nog verplichte administratie, een kapotte deurklink of collega die een heftige ervaring wil delen

Als deze twee werelden maar lang genoeg niet echt met elkaar praten, groeien de gevoelens van hopeloosheid, teleurstelling en cynisme over en weer. Dat zie ik ook bij Triade Vitree.

Denk, praat en doe het samen!
Het is net als bij Hans. Natuurlijk hoorde hij zijn directeur wel en wilde niets liever dan alle adviezen opvolgen. En de directeur had vanuit haar eigen werkelijkheid ook echt de beste bedoelingen. Hoe het met Hans afliep? Goed! Na enkele gesprekken waren hij en zijn directeur in staat om elkaar empathie te tonen. Dat verbindt en maakt het gesprek mogelijk waarin ze elkaar vertellen wat zij zelf anders gaan doen. Ook formuleren zij verzoeken aan elkaar: ‘Jij kunt me helpen door … Wil je dat doen?’

De oplossing in dit soort situaties: praat met elkaar. Betrek, denk en doe samen het ‘wat’ en ‘hoe’ van de stappen die je wilt zetten.  Dit is de kern van de kantelgesprekken die we op dit moment voeren bij Triade Vitree. En dit hoort de spil te zijn van alles wat we doen om het werkplezier te vergroten.

Meer weten

• Vorige blog Jos ‘Werkplezier terugbrengen?’
• Bekijk het blogoverzicht
• Bekijk de tools voor het bouwen aan een aantrekkelijke organisatie
• Bekijk het e-book ‘Hoe bouw je een aantrekkelijke organisatie?’