De proeftuin, die van februari tot oktober 2022 liep, bevatte zes werksessies en twee evaluatiemomenten. 2KNOWHOW, een bureau gespecialiseerd in ontwikkeltrajecten, begeleidde het project, waarbij de deelnemers rollen kregen toebedeeld. Sophia was proces-evaluator, Romy innovator en een andere collega leercoach. De manager Implementatie & Ontwikkeling van William Schrikker leidde de proeftuin.

Groots denken

Sophia: ‘2KNOWHOW pushte ons om out of the box te denken. We mochten kijken naar waar onze wensen liggen zonder juridische kaders in ons achterhoofd, helemaal los van de mogelijkheden binnen teams, kantoren, budget of ketenpartners. Dat is een hele andere mindset. Als je begint met heel klein denken zoals ‘ik zou graag een ondersteunend medewerker willen hebben maar dat kost allemaal geld’, dan ga je niet meer groots denken. We zijn meer naar de mogelijkheden gaan kijken dan naar de beren.’

Romy: ‘Het doel van out of the box denken was dat we kwamen tot het punt ‘dit maakt mijn werk beter, draagbaarder’, en vanuit dat overkoepelende idee ga je concretiseren. Wat is de kern van het idee? Kun je het onderverdelen in subdoelen? Vervolgens ga je afbouwen en nadenken over hoe je het gaat vormgeven en wat je daarvoor nodig hebt. Je begint abstract en komt uiteindelijk tot hele praktische dingen die gewoon haalbaar blijken.’

Van idee naar resultaat

‘Richting het einde van het traject hadden we een sessie waarbij van elk onderdeel van onze organisatie een belangrijke vertegenwoordiger aanwezig was, zoals een jurist, iemand van financiën, HR en een directielid,’ vertelt Sophia. ‘Toen konden we onze vragen heel specifiek stellen. Een voorbeeld? Wij willen graag een ketenpartner bij casuïstiekbespreking, maar hoe zit dat met privacy, financiën, met een eventuele voorkeursbehandeling ten opzichte van andere partners? Dat maakte het heel concreet.’

Een van de resultaten van de proeftuin is dat er tegenwoordig een ketenpartner aanschuift bij de casuïstiekbespreking. Sophia: ‘Op die manier proberen we bijvoorbeeld te voorkomen dat een kind met het gedrag dat het vertoont richting een driemilieuvoorziening gaat. Hoe kunnen we zorgen dat hij of zij het volhoudt bij een gezinshuis of pleegouders, waardoor we minder crises hebben? Het contact met ketenpartners is sinds de proeftuin verbeterd en we zijn ons er meer van bewust dat netwerken belangrijk is.’

Een ander resultaat is de komst van een ondersteunende collega. Romy: ‘Wij wilden een ondersteunende jeugdzorgwerker die niet per se SKJ BIG geregistreerd is en die eventueel een bezoek kan begeleiden. Zo hebben wij meer ruimte voor dingen die écht belangrijk zijn, zoals meer tijd investeren in de gezinnen waar we komen.’ Sophia: ‘We hadden al een teamondersteuner, maar dat is meer op administratief niveau. Een ondersteunend jeugdzorgwerker is meer gericht op de inhoud. Een stagiair die het traject van de proeftuin volgde heeft nu die rol op zich genomen.’

Groei door aandacht

Het proeftuintraject leverde, buiten de aangehaalde resultaten, ook meer werkgeluk voor de jeugdzorgwerkers op. Romy: ‘Als een organisatie aan jou vraagt wat je nodig hebt, dan voel je je gehoord en gezien. Je krijgt de tools om je werk leuker te maken, je krijgt meer affectie voor de organisatie en omdat je het samen met je team doet word je onderling closer. Je draagt elkaar meer, je weet elkaar beter te vinden en je ondersteunt elkaar. Je krijgt het gevoel dat je er niet alleen voorstaat en dat je kunt bouwen op je collega’s als de shit uitbreekt. De organisatie wil je echt helpen om zaken te verbeteren en daar haal ik veel werkplezier uit.’

‘Het vertrouwen naar jou als persoon en als team doet al groeien,’ vult haar collega aan. ‘Ik heb niet meer het gevoel dat ik één van de medewerkers ben, maar Sophia. Er wordt naar mij omgekeken. Onze ideeën tellen mee; in plaats van dat plannen worden opgelegd mogen we meedenken en voelen we ons serieus genomen. Onze werkgever investeert in ons en dat geeft een prettig gevoel. We hoeven niet alles zelf op te lossen, we kennen elkaars talenten dus we weten naar wie we toe moeten. Als ik iets wil veranderen dan weet ik dat dat mag en dat het lukt. Romy: ‘Niks is te gek, je kunt alles aankaarten, de drempel is weg.’

Sophia: ‘Alles wat je aandacht geeft groeit. Wij denken altijd aan onze cliënten en we mochten nu eens aan onszelf denken. We kregen de aandacht waardoor we groeiden en als wij groeien, dan groeien onze cliënten met ons mee.’ Romy: ‘We hebben nu meer tijd en kunnen vaker langskomen en dieper het gesprek voeren zodat zij zich beter gehoord voelen. Doordat we meer ruimte voelen en beter in ons vel zitten heeft dat effect op de cliënt.’