“Ik heb drie en een half jaar gewerkt als jeugdbeschermer. In het gedwongen kader hebben we te maken met ouders en jongeren die niet open staan voor hulpverlening. Het gaf me voldoening – als het na veel (tijds)investering was gelukt – dat we dezelfde problemen en zorgen zagen. Pas als je het samen eens bent over waar een probleem zit, kun je ermee aan de slag.

Nu ik kwaliteitsmanager binnen de jeugdbescherming ben, bekijk en analyseer ik de agressiemeldingen die binnen onze organisatie worden gemaakt. Ik wil vanuit deze rol een bijdrage leveren aan dat jeugdhulpverleners (voor hun gevoel) veiliger hun werk kunnen doen.

Ik denk dat iedereen binnen de jeugdhulp het er wel over eens is dat agressie in onze sector niet thuishoort. Maar wat hoort er dan niet thuis? Wat agressie is voor de één, is dat niet voor de ander. De ene collega trekt aan de bel wanneer hij/zij wordt uitgescholden of bedreigd. De ander laat het gebeuren en heeft er weinig last van. Deze verschillende opvattingen van agressie kunnen leiden tot een ‘taboesfeer’. Als je weet dat een aantal collega’s bepaalde vormen van agressie accepteert en het misschien wegwuift. Durf jij dan aan te geven als jouw grenzen wel zijn bereikt? Wat is agressie? Wat sta je nog toe en waar ligt de grens? En hoe zorg je dat iedereen op tijd aan de bel trekt?

Daarnaast is een grote uitdaging hoe je hier landelijk opvolging aan kunt geven. Je hebt agressie meegemaakt en wat dan? Wat we veel merken, is dat we bedreiging en andere vormen van agressie melden bij de politie, maar dat er weinig mee gebeurt. Dit doet uiteraard iets met de meldingsbereidheid van medewerkers.

Dat agressie verdwijnt is een illusie, maar ik zou het mooi vinden als medewerkers in de jeugdhulp zich veiliger en meer gesteund voelen tijdens het moeilijke werk dat ze doen.”

Aanpak: agressievrij werken