“Mijn rechtvaardigheidsgevoel en het gevoel dat ik er voor kwetsbare kinderen wilde zijn zat er al vroeg in. Ik wilde kinderrechter worden. Tijdens mijn studie kwam ik er steeds meer achter dat ik zelf een actievere rol wilde spelen in jeugdhulp. Een klein steentje bijdragen aan een voor de kinderen zo onbezorgd mogelijke ontwikkeling richting volwassenheid. Omdat kinderen hier recht op hebben, omdat ze niet voor zichzelf op kunnen komen en dus een volwassene nodig hebben die dat voor ze doet.

Inwerken en behouden is voor mij belangrijk omdat ik te vaak hoor over de vele wisselingen waar cliënten mee te maken krijgen. Ze moeten steeds terug naar af en verliezen hun vertrouwen en commitment. Twee dingen die je hard nodig hebt om de hulpverlening te laten slagen. En dat kan weer grote gevolgen hebben op de ontwikkeling van een kind.

Vanuit mijn eigen perspectief als jonge professional voel en zie ik de druk die op ons wordt uitgeoefend. Je wilt jezelf bewijzen, de maatschappij wil dat je je bewijst, de werkgevers willen dat je zo snel mogelijk het werk inrolt, je collega’s hebben geen tijd om je te helpen en de media maakt het spannend omdat fouten in jeugdhulp breed uitgemeten worden. Als er niet voldoende aandacht voor deze druk is, wordt de ambitie voor het werk overschaduwd. Ik vind het zonde om de gedreven jeugdhulpwerkers van de toekomst hieraan te verliezen. Want in de praktijk blijkt vaak dat juist de gedreven medewerkers die buiten kaders denken en net dat ene stapje extra durven te zetten, bezwijken onder de druk.”

Aanpak: inwerken en behouden