Wat doe jij precies vanuit je rol als mobiliteitsadviseur?
‘Ik voer dagelijks gesprekken met medewerkers over mobiliteit: binnen teams, horizontaal, verticaal, binnen of buiten de organisatie. Samen bekijken we waar de kracht van die persoon zit en waar de kwaliteiten het beste tot hun recht komen. De redenen waarom iemand verder gaat kijken zijn heel divers. Het kan bijvoorbeeld voortkomen uit zingeving, maar ook door een bezuiniging. Daar stem ik ook m’n werkwijze op af. De doelen bespreek je samen en komen in het geval van een detachering ook in een contract te staan. Dat is juridisch gezien heel belangrijk.’

Welke mobiliteitskansen zie jij in de jeugdhulp?
‘Je ziet nu al tijden veel schaarste in de jeugdhulp. Elke organisatie vist in dezelfde vijver. Ik zou het een goed idee vinden als je mensen de kans geeft om bijvoorbeeld na één jaar in dienst eens bij een ketenpartner te kijken. Dat vind ik gezond: over de grenzen van je eigen organisatie heen kijken. We proberen ook de 3-5-7-regel te hanteren, waarmee we bedoelen dat 3 jaar in dezelfde functie goed is, bij 5 jaar het tijd wordt om eens verder te kijken en bij 7 jaar medewerkers echt te motiveren om te bewegen naar een andere functie. In de praktijk loopt het vaak anders, maar de intentie van het toepassen van die 3-5-7-regel is er zeker.‘

Wat moeten organisaties regelen als ze mobiliteitstrajecten willen inzetten?
‘Je moet vooral zorgen dat de randvoorwaarden helder zijn, dat er duidelijke afspraken zijn en de verwachtingen goed worden gemanaged. Het hoeft niet zo ingewikkeld te zijn, maar deze basiszaken moeten wel op orde zijn.

Wie creëren die randvoorwaarden voor detachering binnen de Raad voor de Kinderbescherming?
‘Als mobiliteitsadviseur maak ik een plan dat ik vervolgens voorleg aan de directie, want bestuurlijk commitment is essentieel voor detacheringstrajecten. In ons geval zijn we klein gestart met een paar organisaties in de regio. Daardoor houden we het voor ons overzichtelijk. De HR-adviseurs van die verschillende organisaties betrekken we bij dit traject, zodat alle verantwoordelijkheden duidelijk zijn.’

Toch lijkt het me soms lastige voor een organisatie om medewerkers bij andere organisaties te laten kijken, zeker in een krimpsituatie. Hoe zie jij dat?
‘Natuurlijk is dat lastig. Je stuit op twee soorten belangen: het organisatiebelang en het persoonlijke belang. Vanuit de organisatie gezien prevaleert het organisatiebelang. Ik denk dat het daarom belangrijk is dat organisaties wat geld te reserveren in de begroting voor mobiliteitstrajecten, zodat er altijd een potje is. Als organisatie moet je bereid zijn om flexibel te zijn in je fte’s. En dat is natuurlijk meteen het lastige. We weten allemaal dat mobiliteit kan zorgen voor een gezonde loopbaan. Maar als je het gaat concretiseren, dan wordt het wel echt en daardoor spannend.’

Welke tip geef jij aan jeugdhulpprofessionals die verder willen kijken?
‘Maak bespreekbaar dat je verder wil kijken, want vaak is er veel mogelijk. En je kan natuurlijk ook, los van je eigen organisatie, eens gaan meelopen bij een andere organisatie. Omdat er inmiddels veel zelfsturende teams zonder teamleider zijn, is het extra belangrijk om zelf goed in de gaten te houden of je nog op de goede plek zit.’