Gunou verhuisde op haar zestiende van ‘Harreveld’ naar Curium in Oegstgeest. ‘Ik ging van een maximaal gesloten jeugdzorginstelling naar een autonomiegroep. Ik vond het wel een grote overstap, want ik kwam uit een soort gevangenis. Op dag 1 vroeg ik of ik shampoo mocht. Het was voor mij normaal om dat te vragen aan een medewerker en te krijgen. Bij Curium zeiden ze ‘hier is de fietssleutel, daar is de Albert Heijn, heb je nog hulp of geld nodig?’

In de jeugdzorg kende ik alleen mensen die boven me stonden en me vertelden wat ik moest doen. Op de afdeling bij Curium stonden de medewerkers echt naast je, gelijkwaardigheid is daar heel belangrijk. Ze gaven me heel veel vertrouwen en dat was dan ook de plek waar mijn behandeling het meest succesvol was.’

Gelijke monniken

Die opstelling tussen zorgverleners en cliënten was een openbaring voor Gunou. ‘Als je te laat kwam op de groep, dan moest je vertellen waarom je te laat was, wat je de volgende keer anders zou doen om dat te voorkomen en vragen of iedereen in de groep daarmee akkoord ging. Maar dat gold óók voor de psychiater. Als die te laat was, moest die zich verantwoorden aan de groep. Had die bijvoorbeeld als excuus dat de vorige afspraak was uitgelopen, dan moest de psychiater uitleggen hoe die dat de volgende keer ging voorkomen.

Het was voor mij ontzettend belangrijk dat ook zij aangesproken konden worden, niet alleen ik als jongere, en dat wij het moesten goedkeuren. Dat gaf mij het gevoel dat ik er mocht zijn, dat ik oké was. Niemand was mijn baas, iedereen was hetzelfde. Zoiets had ik in de zorg nooit eerder meegemaakt. Die gelijkwaardige opstelling hielp mij enorm in het vertrouwen in de behandeling en de behandelaars, de groepsmedewerkers, de psychologen en de psychiaters. Als ik erop terugkijk zie ik dat ik veel meer met de zorgverleners in gesprek was, dat had ik daarvoor nooit gedaan. Ik had het gevoel dat het oké was om te praten over dingen zonder dat daar direct een consequentie aan hing.’

Naast gelijkwaardigheid kwam Gunou bij Curium ook voor het eerst in aanraking met een transparante manier van werken. ‘De zorgverleners bespraken niks buiten de cliënt om, ik mocht overal bij zijn en alles weten wat ik wilde weten. Het was voor mij belangrijk dat niemand óver mij kan praten zonder dat ik daarvan op de hoogte ben.’

Na zeven maanden verblijf bij Curium ging het beter met Gunou. ‘Ik ben het thuis wonen gaan opbouwen terwijl ik eerder de prognose had dat ik niet meer naar huis zou kunnen. Ik kreeg een baantje bij de supermarkt, ben weer naar school gegaan en gaan turnen. Naar omstandigheden gaat het prima met me, ik woon op mezelf, had tot voor kort fulltime werk en heb altijd een hulphond bij me.

Nu probeer ik zorgmedewerkers bij te brengen hoe belangrijk gelijkwaardigheid en transparantie zijn, maar ook soms gewoon een knuffel geven als het nodig is. De scheiding tussen professional en cliënt moet niet altijd zo strikt zijn. Curium is altijd mijn voorbeeld als ik advies geef, het was een hele goede afdeling, met topmedewerkers.’