Inge werd op haar negende uit huis geplaatst omdat in haar gezin sprake was van alcoholmisbruik en huiselijk geweld. Na meerdere opvangadressen kwam ze op haar dertiende terecht bij Het Huis. Zoals veel pubers was ook Inge vaak boos en opstandig. ‘Omdat ik niet opgroeide bij mijn ouders, maar in de jeugdzorg, was het voor mij extra lastig om een puberkind te zijn. Ik schopte lekker overal tegenaan, gelukkig was daar bij Het Huis ruimte voor.’

Gezien worden

‘Zodra ik boos werd stormde ik naar boven, gooide de deur dicht en zette keihard muziek van Linkin Park op,’ vertelt ze. ‘Dan kon niemand horen dat ik heel verdrietig was, dat ik heel hard huilde of aan het schelden was op alles en iedereen, dan hoorden ze alleen de muziek.’

Inge koestert de herinnering aan hoe liefdevol één hulpverlener bij Het Huis juist op die heftige momenten met haar omging. ‘Ze klopte bij me aan, waarna ik meestal ‘ga weg, laat me met rust’ riep en dan gaf ze mij de tijd om even uit te razen. Ze bleef voor mijn deur wachten om te luisteren hoe het met mij ging. Ze nam daar tien minuten, een kwartiertje de tijd voor tot ik was afgekoeld en daarna klopte ze nog een keer aan om te vragen hoe het ging. Ik liet haar dan binnen en dan stelde ze vragen als ‘wat is er gebeurd?’ en ‘hoe komt het dat jij je zo voelt?’ en wat ze daarin kon betekenen.’

Inge haar woede kwam onder andere doordat ze zo graag naar huis wilde, maar dat haar moeder haar keer op keer vertelde dat dat niet kon.’Dat raakt je als kind extreem, ik voelde me heel erg afgewezen. Welk kind wil niet bij zijn vader of moeder zijn? Die hulpverlener zag hoe ik daarmee worstelde. Ik was de enige jongere van de groep die nooit met verlof ging. Zij waren mijn verzorgers, ik had geen moeder die voor me zorgde.’

‘Het enige waar ik naar verlangde was iemand die me een dikke knuffel gaf en me vertelde dat het goed kwam. Dat is precies wat zij deed als ik was afgekoeld en daar kon ik heel erg van genieten. Als ze me vasthield kwamen de echte emoties omhoog en begon ik uit mezelf te praten. Ze was een bijzonder gevoelige vrouw en ik merkte dat ze oprecht met haar hart werkte voor de kinderen. Nooit kreeg ik het gevoel dat ze deze manier van psychologisch optreden uit een boekje had geleerd.’

Hoewel Inge voor en na haar tijd bij Het Huis veel minder goede ervaringen heeft in jeugdzorg, maakte die ene hulpverlener een enorme positieve impact. ‘Ik weet dat er in deze wereld genoeg hulpverleners zijn die werken vanuit hun hart. Ik hoop ooit zelf hulpverlener te kunnen worden en hetzelfde te doen als wat zij voor mij heeft betekend.’